Wat als afstemming geen mooi pad is?
Er is niets wat me meer aantrekt dan een leven in afstemming.
Voor mij betekent afstemming: luisteren naar wat wáár is. Wat klopt, van binnen. Maar afstemming is niet altijd licht en helder:
Soms voelt het als paniek.
Als een lijf dat protesteert.
Als niet meer kunnen blijven.
Toen ik in 2017 zwanger was van Evie, hoe welkom ze ook was, raakte ik in paniek. Ik voelde aan alles: ik kan niet meer net doen alsof alles goed gaat. Ik was vastgelopen. Ik kon amper rechtop staan van de rugpijn, en mijn huwelijk stond hierdoor onder spanning.
Als ik dacht aan in Kaapstad blijven met twee kinderen, kreeg ik het benauwd. Mijn hele systeem zei nee.
Maar kiezen voor mezelf? Dat was niet zomaar bevrijding.
Het betekende:
verwarring in mijn omgeving veroorzaken,
alleen terug-emigreren naar Nederland met een tweejarige, terwijl ik zes maanden zwanger was,
mijn man achterlaten, én teleurstellen.
Het betekende ook:
mijn angst loslaten dat ons huwelijk het niet zou overleven,
mijn schuldgevoel dragen over het feit dat ik mijn zoontje bij zijn vader weghaalde,
niet weten of ik mezelf wel kon vertrouwen in deze keuze.
Maar ik wist één ding: Als ik dit niet doe, verlies ik mezelf.
The choiceless choice.
Trouw blijven aan jezelf, boven jezelf weggeven of aanpassen om aardig gevonden te worden, of te doen wat hoort — het is niet het makkelijkste pad.
En ja, ik kom mezelf hierin nog vaak tegen.
Maar eerst afstemmen op mezelf heeft nu wel mijn hoogste prioriteit.
Want wat ik aan de andere kant vond,
was een eerlijkere relatie.
Met mijn man.
Met het leven.
Met wat werkelijk klopt voor mij en ons gezin.
En ik vond een versie van mezelf die begreep dat het leven met haar sprak.
Dat niets zomaar gebeurde.
En dat ze haar intuïtie mocht vertrouwen — als hoogste waarheid.
⛲
En jij? Wat vraagt ja zeggen tegen jezelf op dit moment van jou?
Je hoeft niks te zeggen.
Maar als je iets wil delen: je bent welkom.
Nynke 🌿
